Rekreacja w strefie podmiejskiej na przykładzie podwarszawskiej gminy Piaseczno (raport z badań)

Dorota Mantey

DOI: 10.21858/msr.18.12

Nr woluminu: 18

Wróć do wydania

Wróć do listy wydań

Niniejszy artykuł poświęcony jest preferencjom w zakresie rekreacji wśród mieszkańców podwarszawskiej gminy Piaseczno, w której zachodzą intensywne procesy suburbanizacji. Przedstawiono w nim najczęściej podejmowane formy aktywności ruchowej, a także preferowane zajęcia, z których mieszkańcy chcieliby skorzystać, a nie mają możliwości.

Dorota Mantey, Rekreacja w strefie podmiejskiej na przykładzie podwarszawskiej gminy Piaseczno (raport z badań)Pobierz

Możliwości ujęcia barier rozwoju w polityce publicznej

Zbigniew Strzelecki , Paulina Legutko-Kobus, Ewa Jastrzębska, Andrzej Gałązka

DOI: 10.21858/msr.18.11

Nr woluminu: 18

Wróć do wydania

Wróć do listy wydań

Pokonywanie barier rozwojowych jest kluczem do prowadzenia polityki lokalnej. Bariery rozwoju mogą być również traktowane jako mechanizmy wykorzystywane przez władze publiczne do stymulowania rozwoju, a ich pokonywanie jest możliwe przy zastosowaniu odpowiednich narzędzi (instrumentów), czyli technik (metod) wpływających na rozwój proces.

Zbigniew Strzelecki , Paulina Legutko-Kobus, Ewa Jastrzębska, Andrzej Gałązka, Możliwości ujęcia barier rozwoju w polityce publicznejPobierz

Strategia Rozwoju Polski Centralnej 2020 z perspektywą do 2030 – jako przykład zintegrowanego planowania na poziomie ponadregionalnym

Ewa Paturalska-Nowak

DOI: 10.21858/msr.18.10

Nr woluminu: 18

Wróć do wydania

Wróć do listy wydań

Strategia Rozwoju Polski Centralnej do roku 2020 z perspektywą 2030 jest czwartą strategią ponadregionalną przyjętą przez Radę Ministrów. Prace nad jej przygotowaniem zainicjowały w 2012 roku władze samorządowe województw łódzkiego i mazowieckiego, podpisując porozumienie o współpracy międzyregionalnej. Efektem porozumienia było opracowanie Koncepcji Strategii Rozwoju Makroregionu Polski Centralnej 2030, która w oparciu o zdiagnozowane potencjały obu województw określiła pola współpracy i cele rozwoju makroregionu. Stała się ona podstawą do opracowania Strategii Rozwoju Polski Centralnej przez Ministerstwo Infrastruktury i Rozwoju.

Ewa Paturalska-Nowak, Strategia Rozwoju Polski Centralnej 2020 z perspektywą do 2030 – jako przykład zintegrowanego planowania na poziomie ponadregionalnymPobierz

Zintegrowane podejście w planowaniu rozwoju na przykładzie Warszawsko-Łódzkiego Obszaru Funkcjonalnego

Małgorzata Żak-Skwierczyńska

DOI: 10.21858/msr.18.09

Nr woluminu: 18

Wróć do wydania

Wróć do listy wydań

Celem artykułu jest zaprezentowanie koncepcji Warszawsko-Łódzkiego Obszaru Funkcjonalnego, z uwzględnieniem nowatorskich rozwiązań w zakresie planowania rozwoju, zastosowanych w trakcie prac nad Zintegrowaną Strategią Rozwoju Warszawsko-Łódzkiego Obszaru Funkcjonalnego (WŁOF).

Małgorzata Żak-Skwierczyńska, Zintegrowane podejście w planowaniu rozwoju na przykładzie Warszawsko-Łódzkiego Obszaru FunkcjonalnegoPobierz

Kapitał terytorialny jako cel zintegrowanego planowania rozwoju

Tadeusz Markowski

DOI: 10.21858/msr.18.08

Nr woluminu: 18

Wróć do wydania

Wróć do listy wydań

Artykuł jest próbą pokazania możliwości i konieczności wprowadzenia nowej polityki rozwoju, bazującej na tzw. wymiarze terytorialnym – planów i procedur planowania zintegrowanego oraz zintegrowanych projektów systemowych. Autor próbuje pokazać, iż terytorializacja polityki rozwoju narzuca konieczność zintegrowanego planowania rozwoju. A czynnikiem wiodącym dla tej koncepcji jest orientacja polityki na tworzenie nowego jakościowo zasobu w formie kapitału terytorialnego.

Tadeusz Markowski, Kapitał terytorialny jako cel zintegrowanego planowania rozwojuPobierz

Plac Narutowicza w Warszawie – dyskusja o zachowaniu walorów kulturowych miejsca

Beata Fortuna-Antoszkiewicz, Jan Łukaszkiewicz

DOI: 10.21858/msr.18.07

Nr woluminu: 18

Wróć do wydania

Wróć do listy wydań

Plac Narutowicza w Warszawie, pod względem przestrzennym i urbanistycznym, stanowi jeden z najciekawszych i najważniejszych placów współczesnej stolicy. Pełni on ważną funkcję centrum komunikacyjnego warszawskiej dzielnicy Ochota. Celem niniejszej publikacji jest wskazanie rzeczywistych wartości placu, z uwzględnieniem wieloletnich nawarstwień historycznych. Autorzy publikacji dokonali kwerendy materiałów archiwalnych, dokumentujących przekształcenia przestrzeni placu.

Beata Fortuna-Antoszkiewicz, Jan Łukaszkiewicz, Plac Narutowicza w Warszawie – dyskusja o zachowaniu walorów kulturowych miejscaPobierz

Element szczególny w otoczeniu – znaki czasu. „Drzwi płockie” na Wzgórzu Tumskim w Płocku i Złote Ogrody Texcoco w Meksyku

Sławomir Paweł Markowski

DOI: 10.21858/msr.18.06

Nr woluminu: 18

Wróć do wydania

Wróć do listy wydań

W referacie przedstawiono dwa zdarzenia kulturowe, zaistniałe w różnym czasie i różnych miejscach. Pozornie sobie obce, lecz o wspólnej przyczynowości, którą jest rajski ogród, stanowiący wywoławczy element wiary. Jest to analiza, z zasady dyskusyjna w swoich sformułowaniach, wypełniona przez wydarzenia, które zostały już spełnione. Pierwsze z nich to „Drzwi Płockie” – zabytek sztuki plastycznej, umieszczony niegdyś w głównym wejściu do katedry płockiej, drugie – rabaty roślinne z kutego szlachetnego kruszcu, srebra i złota, w ogrodach Texcoco, w okresie klasycznym Meksyku.

Sławomir Paweł Markowski, Element szczególny w otoczeniu – znaki czasu. „Drzwi płockie” na Wzgórzu Tumskim w Płocku i Złote Ogrody Texcoco w MeksykuPobierz

Element szczególny w otoczeniu – znaki czasu na przykładzie Grodziska Bródnowskiego w Warszawie

Kinga Olszewska

DOI: 10.21858/msr.18.05

Nr woluminu: 18

Wróć do wydania

Wróć do listy wydań

W artykule rozpatrzono wczesnośredniowieczne Grodzisko Bródnowskie w Warszawie jako element szczególny w otoczeniu. Odkryte w XX w., gruntownie przebadane, stanowi symbol przeszłości. Współczesne materiały wykorzystywane do odtworzenia obiektu, jak i kształtowania przestrzeni w jego sąsiedztwie, mogą obniżyć wartość jego historycznego przekazu.

Kinga Olszewska, Element szczególny w otoczeniu – znaki czasu na przykładzie Grodziska Bródnowskiego w WarszawiePobierz

Zespół dworsko-parkowy„Willa Mindic” jako szczególny element w krajobrazie i przemiany jego struktury jako znaki czasu

Lidia Ozimkowska, Jerzy Wojtatowicz

DOI: 10.21858/msr.18.04

Nr woluminu: 18

Wróć do wydania

Wróć do listy wydań

W artykule opisano zespół dworsko-parkowy „Willa Mindic” w Mołdawii, traktując go jako element szczególny w kontekście zmian strukturalno-przestrzennych, uznanych za znaki czasu. Pojęcie „znaki czasu” odnosi się do elementów tworzących składniki materialne i niematerialne, charakteryzujące obszar w wybranym fragmencie czasu i przestrzeni.

Lidia Ozimkowska, Jerzy Wojtatowicz, Zespół dworsko-parkowy„Willa Mindic” jako szczególny element w krajobrazie i przemiany jego struktury jako znaki czasuPobierz